Ibiza Vibes

Buddhist Breath II

Long ago....

Vreselijk lang geleden dat er wat op mijn blog verscheen. Corona, en alles wat dat veranderde in vanzelfsprekendheid en veiligheid, hakte er diep in! Ik ben niet bang voor ziektes, die horen bij het menselijk bestaan. Dat we zo vastklampen aan het leven, vanuit schijnveiligheid, voelt voor mij heel onnatuurlijk. Laten we de dood comtempleren, het is een feit dat we sterfelijk zijn. Tenminste, het lichaam is sterfelijk. Onlangs heb ik dat weer van dichtbij mogen ervaren. Afscheid nemen van een zeer geliefd wezen, daarna van zijn lichaam, en dan van alle bijbehorende bezittingen. Heel relativerend. Elkaar mogen ontmoeten in wie we zijn is voor mij kostbaar. Los van alle verhalen die we vertellen, die ons hoofd ons wil laten geloven. Wat me angst inboezemt, is een besturingsorgaan dat wil beslissen over mijn lichaam. En het feit dat we blijkbaar zo gemakkelijk meegaan in wat ons wordt verteld. Diep van binnenin mij, laat de Bron mij voelen. Het lichaam laat met zijn ongekende vaardigheden dingen ontstaan, creëert. In eenvoud, in verbinding. Nog nooit heb ik zoveel angst gevoeld, vooral om me heen. Ik kan wel even in de angst schieten, maar daarna komt het verhaal, dat weer oplost in het gevoel, van tsunami naar golf, naar eindeloze, stille diepte. In alle hectiek van de buitenwereld, ben ik diep dankbaar voor wat de wol mij brengt in mijn binnenwereld. Nog steeds ontstaan er steeds nieuwe creaties, als een onbeheersbare drang gaan mijn handen steeds aan de slag met nieuwe vachten, dan weer schaapjes uit Emst, dan weer Alpaca uit Welsum, of mohair uit Drenthe. Soms eerst de vette of vuile wol spinnen en daarna wassen en kleuren, soms eerst de donzige vezeltjes met water verschonen, kleuren en daarna spinnen met de kleurrijke heerlijkheden. Tegenwoordig heb ik open Atelier op de vrijdagen, als ik geen ander werk heb, om toch mensen te ontmoeten die interesse hebben voor deze schoonheid en eenvoud. Onwetend, onbekend met hoe onze kleding wordt gemaakt. Wandelaars, fietsers, vakantiegangers en soms bekenden of WoolLove-verslaafden ;-), ze lopen verrast het groene gazon op, met de wapperende kleurigheden. Too much to take in at first, maar dat kleine vonkje van ontwaken is al heerlijk. De aandacht, de rust, het muziekje, de energie, de eenvoud, de oogstreling, de aanraking. Verrast zijn over het feit dat wol niet hoeft te prikken, maar dat het weldadig koesterend kan zijn.... Aannames zetten ons vast. In alle drukte van een wereld waarin niets zeker lijkt, waar de fundamenten wankelen, waar angst gemakkelijk de kop opsteekt, ben ik dankbaar voor de eenvoud van de waarheid van wol, de puurheid, de natuur. En daar waar de WoolLoves hun frequentie mogen laten neerdalen, slaan ze hun vleugels uit. Allemaal zijn ze een deel van mij, en blijft het loslaten iets wat diep binnenin mij plaatsvindt. Het zijn processen, en die te doorleven, vormt het leven. Ik zal nog even wat oogstrelingen plaatsen, voel je je geraakt door iets, laat het me weten, je bent altijd welkom!