projecten februari 2013

camel met kleur sjaal/vestje in wording

Haakwerk van alle draadjes die ik overhad

het paarse project, denk een vestje

Mon petit voisin arabe Alain

Onder het plukjes kammen vanmorgen, de donkerste, bijna zwarte chocoladetint met lichtbruine puntjes babyalpaca die ik ooit in handen had, kwam er ineens een verhaal bovendrijven. Daar stond hij voor mijn geestesoog, langvergeten buurman Alain. Toen ik 18 was, woonde ik een jaar in hartje Parijs, als au-pair bij een Frans-Zweeds gezin. Helemaal bovenin het chique appartementencomplex, 8e etage (en nee, geen lift) had ik daar mijn chambre de bonne (bediendenkamer) van 2.50 x 4.00 meter. Wastafel met koud water was mijn badkamer en keuken, bed, kast, piepklein tafeltje met twee stoelen, kortom: alles wat een mens gelukkig maakt. Tot mijn aankomst daar, was mijn materiële bestaan vanzelfsprekend comfortabel geweest. Nooit nagedacht over een toilet voor jezelf. Nu moest ik in het holst van de nacht in een badjas door de lange gangen sluipen, naar de W.C.-ruimte aan het einde. Dit soort toiletten bestaat volgens mij niet in Nederland. Mijn in teenslippers gehulde voeten, vonden hun wankele houvast op twee daartoe bestemde verhogingen. Dan nog het lastige proces van het omhoog houden van badjas en haar, zodat ik toch nog kon zien waar de straal terechtkwam. Want er zat verder alleen een gat in de grond. De verdere hygiënische toestand van de ruimte zal ik jullie besparen, laat ik me beperken tot het vermelden van het feit dat ik niet het enige levende wezen in die ruimte was. Klappertandend begaven mijn toiletrol en ik ons weer naar mijn kamer, schichtig naar binnen schietend, zodat Alain niet wakker werd. Alain was mijn overbuurman, we deelden de verdieping met zeker 20 mensen, niet alle kamers waren bewoond. Uit vroeger tijden stammen deze chambres de bonne, ieder appartement had er één 'op zolder' voor de dienstmeisjes. De meesten werden gewoon verhuurd aan zeer onvermogende mensen. Alain was er daar één van. Hij sprak beroerd Frans, doorspekt met voor mij onverstaanbare Arabische tussenwerpsels. Door Alain leerde ik de betekenis van het argot (straattaal) woord: soul, spreek uit: soel. Stomdronken. Want dat was 'ie, als hij 's nachts op mijn deur bonkte, met grove dreigementen. Alain kwam ernstig tekort op sexueel gebied, en daar trachtte hij verandering in te brengen. Ik wist dat het eigenlijk een braverd was, heel schattig vond ik regelmatig een plastic tasje met flesjes drinkyoghurt van Yoplait aan mijn deur, daar werkte hij. En onze overdag gesprekjes op de gang waren heel oké, afgezien van het feit dat Arabieren behoorlijk vasthoudend zijn in het overtuigen van vrouwen van hun fantastische capaciteiten op elk terrein, hun onmisbaarheid ook. Eén van de redenen dat ik uiteindelijk maar rondbazuinde dat ik lesbisch was. Er waren nachten dat ik met bonkend hart de dekens ver over mijn hoofd trok, proberend het geweld te negeren, in de hoop dat mijn slot en scharnieren deze storm zouden doorstaan. Ik prees de dag dat Alain een vriendin kreeg, ook al betekende dat niet het einde van nachtelijke herrie....

Terug in het nu: ik heb gisteren voor 47 euro (het aantal jaren dat ik op aarde ben) heerlijke mohair, en diverse tinten zijde uitgezocht. Het plan is, om die te mengen met de effen alpaca, dan krijg je een sterke, zachte vezel met een vleugje kleur en glans. Heerlijk om in afwachting te zijn van de bestelling...

foto's EMERALD EMBRACE in wording

smaragdgroene krullen

nu een draad op een spoel

en een streng, waar er maar één van bestaat!

sjaals en bestemming

deze woont bij mijn vriendinnetje

allereerste breisel van zelfgesponnen, ongewassen schaap

deze woont bij mijn zusje

mohair

mohair in smaragdtinten gekleurd, wordt nu gebreid tot sjaal

vanaf het spinnewiel op de 'niddy noddy' gewonden: een streng

plukjes trekken

Geen betere manier om stress te lijf te gaan, dan plukjes trekken. Klinkt vreselijk, maar het is heel simpel: men neme een kussensloop vol alpacavacht, en je selecteert een 'stapeltje', wat je aan de punten vastpakt en uit de vacht trekt. Heel meditatief. Als ik begin kan ik amper stoppen. De stapeltjes verdwijnen in schoenendozen om op een gewenst moment gekamd te worden, liefst buiten. Toen ik net begon met wol kopen, kende ik alleen schapenwol. Dus daar kocht ik hele vachten van. Heerlijk vettig en geurend naar schaap. De dames die mijn Rose aan huis kwamen afleveren, griezelden van het feit dat ik niet met schone lontwol werkte. Ja, nadeel is wel dat je onderdelen van het spinnewiel sneller slijten, maar het ontdekken van zo'n vacht, altijd weer uniek, heerlijk! Door schade en schande leerde ik, dat je niet alle wol kunt gebruiken, en aangezien mijn tijd beperkt is, houd ik me nu uitsluitend bezig met de neusjes van de zalm van een vacht.

Uit mijn eerste alpacavacht trok ik lukraak plukken wol, FOUT! Hij moet zoveel mogelijk intact blijven, zodat de de segmentjes afgeschoren wol met de kontjes nog aan elkaar kunt 'plukken'. Het plukken van één vacht duurt uren, echt Zen. Mijn man kijkt soms hoofdschuddend naar deze inefficiënte handelingen. Hij had er allang een apparaat voor bedacht als het zijn hobby was. Maar het gaat om het 'doen'. Alle handelingen met de wol tot een uiteindelijk resultaat zijn leuk. Tegen die tijd is er ook een ware relatie opgebouwd. Niemand, behalve iemand met dezelfde ervaring, kan voelen hoe waardevol zo'n werkstuk is. Het lijkt een eenvoudige sjaal, maar hoe vaak die draad al door je vingers is gegaan, het is een waar kunstwerk, ontstaan uit en gevuld met liefde! Het zijn echt stukjes van mijzelf, ze zijn bezield. Sommige sjaals wonen nu bij iemand anders, bij familie of geliefden. Maar je kunt alleen verbonden worden met wat ik maak, als je kunt voelen hoeveel liefde erin zit. Anders is het zinloos, dan moet je gewoon iets kopen wat je ogen mooi vinden.

naturel wol foto's

Ibiza geur

Het lijkt een wolloze dag te worden, eerste zaadjes in de kas geplant, dat dan weer wel! Gisteravond heerlijk met m'n geliefden naar een feelgood film geweest, mooie beelden, dat dolby surround mag van mij direct de prullenbak in, hemel m'n arme oren. What happened to lieflijke klanken? Dat landschap van Ibiza oogt erg aantrekkelijk, en dat licht, heerlijk. Wat zou het heerlijk zijn om 's avonds in je eentje op een steen aan de kust te zitten daar, gewoon een beetje stil in de verte turen. De warme, geur opsnuiven en de bries op je huid voelen. En als het koeler wordt, zo'n superzachte dikke alpacasjaal om je schouders slaan, als een tedere omhelzing. Weet je hoe lekker alpaca ruikt als het jouw geur heeft opgenomen? Ik krijg nooit genoeg van die geur!

happy birthday

Heerlijke dag vandaag, stralend zonnetje en fris, en heel veel lieve wensen van al mijn geliefden! Vandaag het paarse sjaal project even vanuit de kas voortgezet, ja, het zonnetje scheen zo lekker, dus de stoute schoenen aangetrokken en in 't pyjamaatje in het glazen huisje gekropen. Deur open, anders heb je niets aan de UV-stralen! Op het moment staan er 4 breiwerkjes op de pennen, en aangezien het breitalent zeer beperkt is, worden het weer allemaal sjaals, die ik dan weer omtover tot een soort vestjes met wat eenvoudige steken. Lekker warm! In verschillende kleuren, foto's volgen.
Onlangs heb ik mensen benaderd die Teddy Widders fokken. Een hondachtige konijnesoort, qua gedrag dan.  En heeeeerlijk lang behaard. Ze moeten regelmatig worden gekamd en ja, daarbij verliezen ze hun pluizig wollig donzige haartjes. Je kunt ze amper voelen, zo zacht zijn ze. Ik had al eerder gewerkt met het afgeknipte haar van angorakonijnen, ook geweldig. Toen hoorde ik via een biodanza vriendin dat haar dochter een langharig Teddy Widder konijn had. Heel traject ingegaan van de aanschaf van zo'n schatje, de kinderen helemaal gek gemaakt, zodat ze echt dachten dat ze zo'n konijn wilden na het dramatische afscheid van de laatste cavia (kinderen zijn echt meesters in het hokken verschonen, je moet ze er alleen van overtuigen). Toch nog maar even op bezoek bij de Teddy Widder van tevoren. En oh, wat was hij geweldig! Maar: veel te veel aandacht nodig, en tenslotte ging het om de wolletjes. We hebben al een zeer aandachtvragend hondje, onze lieve Västgötaspets (spreek uit: westjeutaspets) Luna, zij kwam vóór mijn allesoverheersend wolhonger, anders was het nooit een gladharig exemplaar geworden natuurlijk!
Kortom: ik krijg nu de uitgekamde wolbolletjes van Nadia. Die zijn snel op, dus, commerciële fokkers benaderen! Maandag met de post een heel volle enveloppe konijnenwol gekregen. Alles uitgeplozen, helaas zijn dit merendeels heel korte vezels, dus amper te spinnen. Luna rent opgewonden rondjes om me heen, bij het ruiken van de konijnen, overal zoekend naar iets levends. Flinke niesbui, tja, ik zei het al: korte vezels!
Ik heb een kaardvlies gemaakt van merino lontwol gemengd met de korte konijneplukjes, maar da's toch geen succes. Ik kon er mooi mee naaldvilten, maar spinnen lukt niet. Volgende keer de iets langere vezels spinnen.

Van de konijnewol heb ik tot nu toe schattige vingerloze handschoentjes kunnen breien, en een kol. De kasten puilen inmiddels uit van de breisels en strengen wol, klaar voor de verkoop! Want hoe moeilijk ik er ook afstand van kan doen, alles bewaren gaat ook niet!

wattenbolletjes

Oh, ik vind de achtergrond van mijn blog zo mooi, fijn om ernaar te kijken. En nu al leuke reacties, dat zal wel dank zij facebook zijn! Ik begin mijn verhaal over het ontstaan van mijn passie voor wol. Het is begonnen toen ik rond de 7 jaar was, en veelvuldig bij mijn lieve opi en omi logeerde in Winterswijk. Daar was alles pais en vree, duidelijke dagelijkse routine, rolverdeling en rust en aandacht. Het overzichtelijke huis met de stijfgesteven lakens en de warme kruik aan m'n voeten, de ouderwetse radio die het journaal ieder uur liet horen, overstemd door de bellen van de klok, opi die in alle rust de elektrische 'rasierder' over z'n kin draaide in z'n witte hemd voor de radio. Gordijnen nog dicht, omi klingelde in de keuken met de vaat, en ik in de bank genesteld met m'n knutselspullen. Want knutselen, stil met m'n handen bezig zijn, dat was mijn ding. Omi was Oostenrijkse, dat leverde leuke woorden op. Ook veel Duitse TV en Schlagers....Zo sloop de talenkennis er ook al vroeg in.

Met omi ging ik naar de Hema, een hemels uitje, want daar kocht zij voor mij pastelkleurige wattenbolletjes.
In eerste instantie geen idee wat ik daarmee moest, maar ik werd er onstuitbaar naartoe getrokken. Weer thuis op de bank met een frisje terwijl de grootouders hun traditionele koffiemoment hadden, voelde, rook en keek ik naar die bolletjes van eindeloze mogelijkheden. Zó waren ze al fantastisch, die gekleurde wolkjes, maar dat zachte, dat pluizige, ik werd er week van....en als vanzelf trokken mijn vingers zacht plukjes uit de bol en draaiden en draaiden....het werd een draad! Wauw, met draden, wat kun je daar allemaal niet van maken, dus werden er veel draden gemaakt. Nu weet ik, dat ik ze 'stijver' had moeten indraaien (meer twist in vakjargon), maar toen berustte ik in het feit, dat deze draden stuk gingen, en dat vlechten snel braken. Gelukkig had ik nog een 'kampop' die ik naar hartelust kon vlechten, en m'n eigen haar waar ik graag aan draaide. Mét m'n onafscheidelijke duim...

Mijn passie werd gericht op andere knutselzaken. De wol wachtte tot ik 39 jaar werd. In het jaar van de grote RELATIECRISIS (daar tuimel ik om de 10 jaar in, zo leuk), ontvlamde zij in volle hevigheid. Een vriendin had het over spinnen met een wc-rolletje. Dat moest ik onderzoeken. Tijdens het eerste interne weekend relatietherapie (Diamond life, a life saver), zat ik in het sobere slaapkamertje een momentje voor mezelf te zoeken met wat meegebrachte schapenwol en een (van thuis meegebracht, je weet maar nooit) wc-rolletje. Lekkere afleiding, want heel simpel was het niet. Toen ik er steeds blijer van werd, had ik een vette blaar op m'n duim, waar je het rolletje steeds omheen draait. Plakband erop, want, als ik eenmaal ergens in duik....!

Weer thuis via marktplaats mijn eerste Louet spinnewiel op de kop getikt, en toen ging het snel. Spinlessen genomen, want ik wilde alle ins- en outs leren. Het is een allesverterend, verslavend vuur gebleven, onbegrijpelijk voor mijn gezinsleden. Alle soorten vezels van dieren en planten passeerden de revue en mijn handen. Ik moest mijn passie beperken tot spinnen en breien, want je tijd kun je maar één keer gebruiken.
Voor mijn 40e verjaardag kreeg ik van mijn vader een groots kado: een 'The Rose' spinnewiel van Majacraft uit Nieuw-Zeeland. En ja, wat je van ver haalt is lekker, wát een genot om hierop te spinnen! De kenners zullen het beamen, nog heel af en toe grijp ik terug naar mijn 'oude fiets', maar de meeste daarvoor beschikbare tijd breng ik door op mijn dubbeltrapper Rose, de beste investering ooit, na m'n relatie, m'n kinderen en m'n AGA natuurlijk! Druppels op de vijver, koud buiten en de hoogste tijd om de hond uit te laten...

bollen turquoise/groen

streng turquoise groen met zijde

My first Blogg day

Wauw, zo lang over nagedacht en uitgesteld, en nu durf ik dan eindelijk, mét hulp, want ik besteed mijn tijd veel liever aan werken met wol dan aan iets uitzoeken op de computer! Dus hier is de lancering van mijn verhalen op het web, en ik schat in dat ze héééél veel met wol te maken zullen hebben! Mijn grootste passie is het spinnen van ruwe wol, liefst van bekende dieren, dus dieren die ik zelf kan zien uit mijn omgeving.
Op het moment heb ik een lekkere voorraad alpacawol liggen, schering 2012, die ik dagelijks in plukjes uit de vacht trek, kam, en spin. Kiezen uit kleurcombinaties en evt. toevoeging van glansjes zoals zijde, mohair of een alternatief vezeltje (tencel, seacell etc.). Ik word er zo blij van, rustig in mijn hoekje in m'n schommelstoel (hoog omagehalte, hopelijk blijft dat nog even uit), handjes in de wol. En na al die liefdevolle zorg is er dan de gesponnen draad, die meestal nog getwijnd wordt. En ja, prachtige strengen wol zijn het resultaat, ik zal er zeker wat foto's van plaatsen als ik heb uitgezocht hoe dat gaat. Later zal ik verhalen delen over het ontstaan van de passie, en het verloop ervan. En ik hoop heel veel mensen enthousiast te kunnen maken, er is niets heerlijkers dan iemand die je passie begrijpt!
Buiten geurt het al vaag naar lente, maar het is nog te koud voor een doorbraak. Dat weerhoudt de mezen er niet van een grondige nestkastinspectie te doen!