Gisteren bereikte mij het trieste bericht, dat in de nacht van 13 op 14 mei jl. een groep zeer tamme baby alpaca's is gestolen op de farm waar ik mijn vachten haal. Onbegrijpelijk! Hoe kunnen mensen dit doen, jonge dieren, die nog met de fles worden gevoed, roven uit een weide naast een woonhuis, wat is je hart dan misvormd. Dat je niet nadenkt over het mensen- en dierenleed dat je veroorzaakt. Ongetwijfeld is het motief geld. Ik heb er een schrijnend gat van in mijn maag, zo voelt het. Wij zijn allen één, het leed dat wij de ander aandoen, doen we in feite onszelf aan. En net nu ik helemaal verliefd was geworden op Pien, zit Pien ergens op transport, waarschijnlijk naar het buitenland, want er is groot alarm geslagen in alpaca-Nederland, dus als ze daar proberen een baby te verkopen, kan het alleen aan iemand die akkoord gaat met kopen van gestolen dieren. Alle alpaca-bezitters zijn alert. Alle gedachtes in je hoofd, de hele film die je maakt van hoe het kan zijn gegaan....dieptriest.
Wat een droevige zaak vind ik het, we moeten als we hobbydieren houden al een compleet professionele administratie bijhouden met oormerken en alles, vindt je een dier waarbij dat niet hoeft, zodat je meer tijd overhoudt voor je geliefde dieren in plaats van wéér iets te bezitten waarvoor je verplicht bent tot uren papierwerk, zijn het geliefde roof-items. Mijn hart bloedt.
Wij hadden een Golden Retriever, twaalf jaar oud, grijzend maar gezond. Tenminste, die indruk hadden wij. Op een avond (hij was heel veel alleen buiten), heeft hij zijn bak leeggegeten, en is verdwenen. Dat hele proces, je afvragen waar hij is, wat er gebeurd kan zijn, stad en land afzoeken, aangifte doen, hopen en wanhopen... Dagen, weken, maanden en uiteindelijk jaren gingen voorbij. Nooit hebben we meer taal of teken van hem vernomen. Als een mens of dier sterft, kun je aan een rouwproces beginnen. In dit soort gevallen kan dat niet. Met het verglijden van de tijd, ontstaat er een soort gewenning aan de afwezigheid, maar omdat er lang hoop blijft, neem je nooit werkelijk afscheid. En die nare fantasieën die toch de kop opsteken, over een dier in nood of lijden, echt
afschuwelijk.
In het geval van de alpaca's weet je dan wel wat er is gebeurd, maar daarna is het ook maar raden.
Ik hoop en bid (bij mij is dat dan in de vorm van het Universum vragen om het hoogst mogelijke) dat er een wonder gebeurt. En tot die tijd blijft de pijn in mijn hart. Om al helemaal te zwijgen van de pijn die de baasjes nu moeten doorstaan. De enige troost is dat het om het geld te doen is, dus dat de dieven belang hebben bij een goede verzorging van de dieren.
Dit jaar geen babyvachten voor mij, ik had met alle liefde al mijn wol en vachten afgestaan om dit te voorkomen! Dan gaan de dieren zeker vóór de hobby!
Mocht je als lezer iets horen/zien/weten wat kan helpen, heel graag, ieder idee is welkom!
En stuur ondertussen je liefde en licht naar het welzijn van deze dieren....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten