Het gaat snel nu, het vallen van de blaadjes. Per dag verandert het rood en geel in bruin, waarna het afvalt. Mistig vandaag, een kleine wereld als je in het bos loopt. Je hoort bladeren en eikels vallen, en druppels van de opgehoopte mist. Kruidige geuren, gedempte voetstappen onder je, en dan ineens zie ik ze overal: de vochtige spinnenwebben! Als kleine netjes gestolde mist tooien ze de dennen, ineens zichtbaar, terwijl ze er voorheen ook al zaten, maar toen zag ik ze niet. En zo is het met alles: je ziet het niet, tot je je aandacht erop richt. Het grootste geluksgevoel doorstroomt me, als ik door het bos loop, en niet wegzink in de onbewuste wirwar van gedachten, maar mijn aandacht richt op mijn ademhaling, mijn voeten in mijn schoenen, de stof van mijn broek tegen m'n bovenbenen. Ik ruik de geuren van het bos, voel de frisheid op m'n huid, de warmte van het haar in m'n nek. Koude handen die heen en weer bewegen. Alleen maar dat, ademhaling, zintuigen, motoriek.....Dan ontstaat er een soort volheid, volmaaktheid, waarin alles even prachtig is. Dan is elke dennennaald, elk mistdruppeltje een universum op zich.
Woorden kunnen het eigenlijk niet vatten, deze staat van zijn. Maar ik denk dat iedereen daar kan zijn. Door oefening, want we zijn grotendeels onbewuste machines. Alle patronen, conditioneringen, projecties bepalen onze waarneming. De dagen zijn overvol van ervaringen, we zien met onze telefoon, computer, televisie honderden items voorbij komen, die weer gedachtes en herinneringen oproepen. Ons hoofd raakt overwerkt, alles moet worden verwerkt, daar gaat alle aandacht en energie naartoe, en maar heeeeel weinig naar ons lichaam. Terwijl het lichaam de poort vormt tot aanwezig zijn in het moment.
Soms ontmoet ik mensen die zó ongelukkig zijn, zo gericht op de buitenwereld, op dingen, op gedachtes. Vroeger dacht ik dat ik moest helpen dat te veranderen. Dat ik ze moest behandelen en sturen, dat ik beter wist hoe ze gelukkig konden worden. Tegenwoordig luister ik naar ze. Ik zie hun lijden, hun ongelukkig zijn en ik aanvaard dat het zo is. Dat de oneindige intelligentie die ze zijn, misschien ooit impulsen gaat krijgen om de aandacht anders te richten, dat sprankje hoop is aanwezig. Maar aandachtig luisteren naar alle geluiden die uit iemands mond komen, voelen wat er werkelijk gezegd wil worden, en stil aanwezig zijn, dat is wat ik doe. Want ik ga niet over het geluk van de ander, noch het ongeluk. Die impulsen komen wel op, maar ik zie ze komen en gaan. En ik richt mijn aandacht op mijn eigen zijn, op de handelingen van het lichaam. De heerlijke gevoelens die voortvloeien uit de eenvoudige bezigheden met wol, het genieten van de geur met mijn neus, de kleuren met mijn ogen, de zachtheid met mijn handen.
Die stilte zie ik verschijnen in mensen die zitten te spinnen. Als het lichaam de handelingen eenmaal beheerst, treedt de diepe stilte van het spinnen op. Die eenvoudige draad, die ontstaat en zich wikkelt om de spoel, waarin zoveel nieuwe vormen en mogelijkheden liggen besloten, magisch. In die eenvoud stel ik me ook voor dat de spin haar web weeft, uit haar eigen lijfje, ragdunne draden satijn, in een geometrisch patroon. Bewondering en ontzag vervult me, als ik mijn proporties in gedachten laat slinken tot die van de spin, en dan dat enorme web weven....wow....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten