 |
| drogende dennentopjes voor thee |
 |
| appelbloesems vervolg |
 |
| gezellige violentoetjes |
 |
| Het groen spuit eruit met al die nattigheid, koudste lente in 50 jaar! |
woensdag 22 mei 2013
dennenthee en groen foto's
foto's Troosttasjes prototype
 |
| ideetjes en kleuren van Troosttasjes |
 |
| Zachte tinten en superzachte materialen, van baby dieren met leren knoopje |
Troost
Mijn zusje (één van de vier) kwam bij me met een verzoek. Ze is bezig haar passie te realiseren, die te maken heeft met ouders van overleden kinderen. Zelf verloor ze haar eerste dochtertje, en die ervaring liet haar voelen wat er voor behoeftes zijn bij ouders die hun kind verliezen. Het gaat allemaal zo snel en je bent vaak zó in shock, dat je achteraf dingen anders had willen doen. Een heel belangrijk aspect is ook, dat je een aandenken aan je kind wilt, het stoffelijke van je kind is verdwenen, en daar hunker je naar. Dus: wat zijn fijne dingen voor op een grafje, omdat de zorg daarvoor ook iets invult, en wat biedt, voor zover al mogelijk, enige troost.
Mijn eerste kind overleed ook. We wisten dat hij een hartafwijking had, maar omdat de artsen elkaar allemaal tegenspraken, hadden we eigenlijk geen idee hoe we ervoor stonden. Het vond allemaal plaats in Frankrijk, we woonden daar nog maar net, ons Frans liet zwaar te wensen over, zeker in vakjargon. Ben je onbedoeld zwanger, van een tweeling nog wel, kom je in een enorme medische molen terecht.(Na een tijdje verloor ik het eerste vruchtje, toen dacht ik dat ik niet meer zwanger was, bleek ik het ineens toch nog te zijn, en nu had ik alcohol gedronken, wat ik mezelf enorm kwalijk heb genomen) Geen ouders of vrienden vlakbij, je doet het alleen/samen. Je komt in een soort vacuüm terecht, waarbij je het wiel opnieuw gaat uitvinden. Hoe blijf je bij jezelf en je eigen wensen, terwijl een heel leger van betrokken professionals je van alles aan- en afraadt? Het was een zwaar en pijnlijk proces. We werden nog geïnterviewd door journalisten van een blad, die onder de indruk waren van de Nederlandse nuchterheid, de kop van het artikel werd: 'Laissez la nature faire...." (de natuur haar gang laten gaan). Dat is ook wat er gebeurde. Ik wilde geen medische ingrepen, het was al erg genoeg dat Calvin direct na de geboorte bij me werd weggehaald (het was tweede Kerstdag, ploegenwisseling, onduidelijkheid over de status) en naar een speciaal kinderziekenhuis werd gebracht. Ik zal hier niet in details vervallen, Calvin overleed 3 dagen na zijn geboorte. Wat een gat, wat een pijn. Ik heb me suf geschreven, alles wilde ik onthouden, en verwerken. En je bent een nummer, een geval, 'het' wordt allemaal geregeld. Dus moet je in het Frans een begrafenis gaan regelen, waar, wie, hoe....Het ging een beetje aan me voorbij allemaal. Ik was fysiek nog erg zwak, en daar stonden we, twee jonge mensen aan een sober gat op het begraafplaatsje in onze toenmalige woonplaats. Een politieauto met escorte bracht het kleine kistje. Ik weet niet eens meer hoe de teraardebestelling ging, alleen dat op die sombere dag ineens de zon helder doorbrak. Op de heenweg hadden we snel drie gele rozen gekocht, er was geen enkele begeleiding en ik kon niet denken.
Heel lang heb ik één van de rozen die ik op het kistje legde, en het zilverpapier dat ik om de lekkende stelen had gedraaid, bewaard. Het was alles dat ik van hem had. Een gekoesterde schat. Goddank voor de interview ploeg, na een half jaar kwam ik op het lumineuze idee om te achterhalen of zij foto's van hem hadden, je hebt geen idee wat je voelt als het antwoord bevestigend is, ineens bestaat er weer iets van je kind.
Ik weet, hoe ongelooflijk belangrijk het is, om iets stoffelijks te hebben, als het wezen en lijfje van je kind je ontglipt. Het lijkt me prachtig om iets van een troostomslag te maken, wat het precies gaat worden weten we nog niet, maar het moet met veel liefde en aandacht zijn gemaakt van iets natuurlijks.
En er komen ook Troosttasjes, één gaat mee met het kindje en één blijft bij papa en mama. Zodra er een webadres is waar je dit kunt vinden, zal ik het melden. Wat had ik graag iets gehad wat mijn kind had aangeraakt, en daarna mij, iets om me heen om de verscheurende diepte op te vullen die een verloren kind achterlaat. Wat een prachtige bestemming is dat voor mijn met liefde gemaakte WoolLoves.
En het leven gaat door, het lacht je uiteindelijk weer toe, ik heb gezonde dochters gekregen na een lang traject, het was mijn derde tweelingzwangerschap. Nu zijn de dames inmiddels 17 jaar, en het loslaten is in volle gang, wat een ongelooflijk proces is het krijgen, verzorgen, loslaten en liefhebben van kinderen. En voor iedereen weer anders, wonderlijk.
Mijn prachtige pubermeiden kijken af en toe meewarig naar mijn saaie hobby's, maar als het fris is, slaan ze (thuis, want je kunt je natuurlijk niet met zelfgemaakt spul vertonen) graag een WoolLove om hun schouders!
Mijn eerste kind overleed ook. We wisten dat hij een hartafwijking had, maar omdat de artsen elkaar allemaal tegenspraken, hadden we eigenlijk geen idee hoe we ervoor stonden. Het vond allemaal plaats in Frankrijk, we woonden daar nog maar net, ons Frans liet zwaar te wensen over, zeker in vakjargon. Ben je onbedoeld zwanger, van een tweeling nog wel, kom je in een enorme medische molen terecht.(Na een tijdje verloor ik het eerste vruchtje, toen dacht ik dat ik niet meer zwanger was, bleek ik het ineens toch nog te zijn, en nu had ik alcohol gedronken, wat ik mezelf enorm kwalijk heb genomen) Geen ouders of vrienden vlakbij, je doet het alleen/samen. Je komt in een soort vacuüm terecht, waarbij je het wiel opnieuw gaat uitvinden. Hoe blijf je bij jezelf en je eigen wensen, terwijl een heel leger van betrokken professionals je van alles aan- en afraadt? Het was een zwaar en pijnlijk proces. We werden nog geïnterviewd door journalisten van een blad, die onder de indruk waren van de Nederlandse nuchterheid, de kop van het artikel werd: 'Laissez la nature faire...." (de natuur haar gang laten gaan). Dat is ook wat er gebeurde. Ik wilde geen medische ingrepen, het was al erg genoeg dat Calvin direct na de geboorte bij me werd weggehaald (het was tweede Kerstdag, ploegenwisseling, onduidelijkheid over de status) en naar een speciaal kinderziekenhuis werd gebracht. Ik zal hier niet in details vervallen, Calvin overleed 3 dagen na zijn geboorte. Wat een gat, wat een pijn. Ik heb me suf geschreven, alles wilde ik onthouden, en verwerken. En je bent een nummer, een geval, 'het' wordt allemaal geregeld. Dus moet je in het Frans een begrafenis gaan regelen, waar, wie, hoe....Het ging een beetje aan me voorbij allemaal. Ik was fysiek nog erg zwak, en daar stonden we, twee jonge mensen aan een sober gat op het begraafplaatsje in onze toenmalige woonplaats. Een politieauto met escorte bracht het kleine kistje. Ik weet niet eens meer hoe de teraardebestelling ging, alleen dat op die sombere dag ineens de zon helder doorbrak. Op de heenweg hadden we snel drie gele rozen gekocht, er was geen enkele begeleiding en ik kon niet denken.
Heel lang heb ik één van de rozen die ik op het kistje legde, en het zilverpapier dat ik om de lekkende stelen had gedraaid, bewaard. Het was alles dat ik van hem had. Een gekoesterde schat. Goddank voor de interview ploeg, na een half jaar kwam ik op het lumineuze idee om te achterhalen of zij foto's van hem hadden, je hebt geen idee wat je voelt als het antwoord bevestigend is, ineens bestaat er weer iets van je kind.
Ik weet, hoe ongelooflijk belangrijk het is, om iets stoffelijks te hebben, als het wezen en lijfje van je kind je ontglipt. Het lijkt me prachtig om iets van een troostomslag te maken, wat het precies gaat worden weten we nog niet, maar het moet met veel liefde en aandacht zijn gemaakt van iets natuurlijks.
En er komen ook Troosttasjes, één gaat mee met het kindje en één blijft bij papa en mama. Zodra er een webadres is waar je dit kunt vinden, zal ik het melden. Wat had ik graag iets gehad wat mijn kind had aangeraakt, en daarna mij, iets om me heen om de verscheurende diepte op te vullen die een verloren kind achterlaat. Wat een prachtige bestemming is dat voor mijn met liefde gemaakte WoolLoves.
En het leven gaat door, het lacht je uiteindelijk weer toe, ik heb gezonde dochters gekregen na een lang traject, het was mijn derde tweelingzwangerschap. Nu zijn de dames inmiddels 17 jaar, en het loslaten is in volle gang, wat een ongelooflijk proces is het krijgen, verzorgen, loslaten en liefhebben van kinderen. En voor iedereen weer anders, wonderlijk.
Mijn prachtige pubermeiden kijken af en toe meewarig naar mijn saaie hobby's, maar als het fris is, slaan ze (thuis, want je kunt je natuurlijk niet met zelfgemaakt spul vertonen) graag een WoolLove om hun schouders!
Deep Fire foto's
 |
| Deep Fire birth |
 |
| Streng, rode merino lontwol met gele zijde en oranje alpaca |
 |
| Detail |
 |
| proeflapje en ingrediënten |
 |
| nog wat aardse pracht in roodtinten |
woensdag 8 mei 2013
Whitney en Wendy
Afgelopen donderdag naar mijn geliefde Alpacafarm geweest, voor de nieuwe oogst! Alle prachtige beesten bewonderd, ook de nieuwsgierige baby's. Tot mijn grote spijt is Whitney, na het baren van haar overleden jong, overleden...Ik kan nog genieten van de vachten die ik nog van haar heb, evenals van de enige vacht die ik deze keer gekocht heb: van baby Wendy. Wit, net als haar moeder. Erg pijnlijk als zo'n prachtig dier overlijdt, zeker voor de baasjes, die zich met hart en ziel voor hun dieren inzetten.
De familie liep er weer prachtig kaal bij, alleen de heren hadden nog een bewold hoofd en benen. Favoriet Roxy kwam lekker snuffelen, dit flessekind is helemaal tam. Roxy en Ranger staan regelmatig op beurzen met Jeannette, ook weer komende Pinksterdagen bij de Cannenburgh in Vaassen. Ik ga zeker kijken!
Ik heb alweer lekker stapels plukjes wit getrokken en gekamd, nu heel dun aan het spinnen, ik heb bedacht dat ik de strengen wol turquoise ga verven, en daar dan een mooie omslagdoek van maken. Nu kan ik nog putten uit een voorraad foto's van al geproduceerd werk, maar helaas komt daar maar mondjesmaat iets bij, met dank aan de arbeidsintensiviteit! Heb inmiddels ook een aantal Ibiza lapjes gebreid, nu nog tasjes van maken!
De familie liep er weer prachtig kaal bij, alleen de heren hadden nog een bewold hoofd en benen. Favoriet Roxy kwam lekker snuffelen, dit flessekind is helemaal tam. Roxy en Ranger staan regelmatig op beurzen met Jeannette, ook weer komende Pinksterdagen bij de Cannenburgh in Vaassen. Ik ga zeker kijken!
Ik heb alweer lekker stapels plukjes wit getrokken en gekamd, nu heel dun aan het spinnen, ik heb bedacht dat ik de strengen wol turquoise ga verven, en daar dan een mooie omslagdoek van maken. Nu kan ik nog putten uit een voorraad foto's van al geproduceerd werk, maar helaas komt daar maar mondjesmaat iets bij, met dank aan de arbeidsintensiviteit! Heb inmiddels ook een aantal Ibiza lapjes gebreid, nu nog tasjes van maken!
bloesems en Tamed Abricot
 |
| Aarzelende appelbloesems vorige week |
 |
| Et voilà, koppies eruit! |
 |
| Seamore in bloesem |
 |
| én: met Tamed Abricot bolero/sjaal |
 |
| 100 % alpaca, geverfd in warme roze/paars oranje tinten |
tuinstoelen en Seamore in 't bruin, foto's
 |
| vóór en na de schrobbeurt |
 |
| In deze alpacasjaal, die Seamore prachtig staat, woon ik bijna |
 |
| ook heerlijk alleen om de schouders |
 |
| zó kan íe ook |
Provence en oranje foto's
 |
| Zelf in kleur Provence (Annie Sloan) geverfd kringloop tafeltje, komen de wolletjes mooi op uit! |
 |
| Welke kleur spin je op de laatste Koninginnedag in dit leven? Op de spintol |
Shelty Harbour foto's
 |
| Alpaca, beetje merino en een rand van hondenhaar, Shelty (mini collie) |
 |
| Bijna een plaid, levensgroot, zacht en warm |
 |
| Het hondenhaar (ruikt heerlijk, don't worry) pluist prachtig als bont |
 |
| dit is echt een pronkstuk, zó lang over gedaan, of ik nóg zoiets maak.... |
Greek Sensation foto's
Heerlijk een binnen/buiten dagje. Als de zon schijnt moét ik naar buiten, ook als het allang genoeg is geweest! Het kleurt al lekker op m'n huid, gezond tintje. Iedere dag ziet het decor er anders uit, vandaag zijn de appelbloesems helemaal open, wauw! Ik heb Seamore naar buiten gesleept en daar wat foto's gemaakt. Ze komt binnen mooier uit...daglicht is meedogenloos. Ik heb een heerlijk Karunesh muziekje op staan, en vanuit die hogere sferen toch maar weer even een berichtje schrijven. Van de week kwam er ineens een impuls: iemand van een tuincentrum in Amsterdam vond het een goed idee als ik daar op een marktje mijn produkten kwam promoten. Mijn bezwaar is nu, dat wol op het moment niet zo aantrekkelijk lijkt, we zijn toe aan lichte kleding na de lange winter. Maar natuurlijk is het 's avonds fris, en dan zoek je een tussen oplossing, net als ikzelf, ik woon de hele lente en een deel van de zomer in mijn bruine alpaca omslagdoek. Ik merk echt dat ik steeds minder kleding aanschaf. Hier thuis kan ik toe met iets oncharmants-praktisch, op mijn werk speciale outfit, voor Biodanza mijn danskleding....en naast shirt en spijkerbroek heb je dan alleen nog sjaals en omslagdoeken nodig! Ik begin geheel self-supporting te worden!
Mensen denken vaak dat wol kriebelt, zeker op je huid. Schapenwol kan dat inderdaad doen. Alpaca en konijnenwol is superzacht, en kan op het naakte lijfje gedragen worden, heerlijk! Ik ga eens diep nadenken of een marktje wel mijn ding is. Veel mensen die mijn spullen zien, zijn toch erg benieuwd naar de rest, ook voor eigen aanschaf. Het gaat zeker die kant op!
Mensen denken vaak dat wol kriebelt, zeker op je huid. Schapenwol kan dat inderdaad doen. Alpaca en konijnenwol is superzacht, en kan op het naakte lijfje gedragen worden, heerlijk! Ik ga eens diep nadenken of een marktje wel mijn ding is. Veel mensen die mijn spullen zien, zijn toch erg benieuwd naar de rest, ook voor eigen aanschaf. Het gaat zeker die kant op!
 |
| Greek Sensation |
 |
| met sexy blote schouders |
Abonneren op:
Posts (Atom)