Troost

Mijn zusje (één van de vier) kwam bij me met een verzoek. Ze is bezig haar passie te realiseren, die te maken heeft met ouders van overleden kinderen. Zelf verloor ze haar eerste dochtertje, en die ervaring liet haar voelen wat er voor behoeftes zijn bij ouders die hun kind verliezen. Het gaat allemaal zo snel en je bent vaak zó in shock, dat je achteraf dingen anders had willen doen. Een heel belangrijk aspect is ook, dat je een aandenken aan je kind wilt, het stoffelijke van je kind is verdwenen, en daar hunker je naar. Dus: wat zijn fijne dingen voor op een grafje, omdat de zorg daarvoor ook iets invult, en wat biedt, voor zover al mogelijk, enige troost.

Mijn eerste kind overleed ook. We wisten dat hij een hartafwijking had, maar omdat de artsen elkaar allemaal tegenspraken, hadden we eigenlijk geen idee hoe we ervoor stonden. Het vond allemaal plaats in Frankrijk, we woonden daar nog maar net, ons Frans liet zwaar te wensen over, zeker in vakjargon. Ben je onbedoeld zwanger, van een tweeling nog wel, kom je in een enorme medische molen terecht.(Na een tijdje verloor ik het eerste vruchtje, toen dacht ik dat ik niet meer zwanger was, bleek ik het ineens toch nog te zijn, en nu had ik alcohol gedronken, wat ik mezelf enorm kwalijk heb genomen) Geen ouders of vrienden vlakbij, je doet het alleen/samen. Je komt in een soort vacuüm terecht, waarbij je het wiel opnieuw gaat uitvinden. Hoe blijf je bij jezelf en je eigen wensen, terwijl een heel leger van betrokken professionals je van alles aan- en afraadt? Het was een zwaar en pijnlijk proces. We werden nog geïnterviewd door journalisten van een blad, die onder de indruk waren van de Nederlandse nuchterheid, de kop van het artikel werd: 'Laissez la nature faire...." (de natuur haar gang laten gaan). Dat is ook wat er gebeurde. Ik wilde geen medische ingrepen, het was al erg genoeg dat Calvin direct na de geboorte bij me werd weggehaald (het was tweede Kerstdag, ploegenwisseling, onduidelijkheid over de status) en naar een speciaal kinderziekenhuis werd gebracht. Ik zal hier niet in details vervallen, Calvin overleed 3 dagen na zijn geboorte. Wat een gat, wat een pijn. Ik heb me suf geschreven, alles wilde ik onthouden, en verwerken. En je bent een nummer, een geval, 'het' wordt allemaal geregeld. Dus moet je in het Frans een begrafenis gaan regelen, waar, wie, hoe....Het ging een beetje aan me voorbij allemaal. Ik was fysiek nog erg zwak, en daar stonden we, twee jonge mensen aan een sober gat op het begraafplaatsje in onze toenmalige woonplaats. Een politieauto met escorte bracht het kleine kistje. Ik weet niet eens meer hoe de teraardebestelling ging, alleen dat op die sombere dag ineens de zon helder doorbrak. Op de heenweg hadden we snel drie gele rozen gekocht, er was geen enkele begeleiding en ik kon niet denken.
Heel lang heb ik één van de rozen die ik op het kistje legde, en het zilverpapier dat ik om de lekkende stelen had gedraaid, bewaard. Het was alles dat ik van hem had. Een gekoesterde schat. Goddank voor de interview ploeg, na een half jaar kwam ik op het lumineuze idee om te achterhalen of zij foto's van hem hadden, je hebt geen idee wat je voelt als het antwoord bevestigend is, ineens bestaat er weer iets van je kind.

Ik weet, hoe ongelooflijk belangrijk het is, om iets stoffelijks te hebben, als het wezen en lijfje van je kind je ontglipt. Het lijkt me prachtig om iets van een troostomslag te maken, wat het precies gaat worden weten we nog niet, maar het moet met veel liefde en aandacht zijn gemaakt van iets natuurlijks.
En er komen ook Troosttasjes, één gaat mee met het kindje en één blijft bij papa en mama. Zodra er een webadres is waar je dit kunt vinden, zal ik het melden. Wat had ik graag iets gehad wat mijn kind had aangeraakt, en daarna mij, iets om me heen om de verscheurende diepte op te vullen die een verloren kind achterlaat. Wat een prachtige bestemming is dat voor mijn met liefde gemaakte WoolLoves.

En het leven gaat door, het lacht je uiteindelijk weer toe, ik heb gezonde dochters gekregen na een lang traject, het was mijn derde tweelingzwangerschap. Nu zijn de dames inmiddels 17 jaar, en het loslaten is in volle gang, wat een ongelooflijk proces is het krijgen, verzorgen, loslaten en liefhebben van kinderen. En voor iedereen weer anders, wonderlijk.  

Mijn prachtige pubermeiden kijken af en toe meewarig naar mijn saaie hobby's, maar als het fris is, slaan ze (thuis, want je kunt je natuurlijk niet met zelfgemaakt spul vertonen) graag een WoolLove om hun schouders!