De ragfijn gesponnen en getwijnde wolletjes van Whitney en Wendy hebben een nachtelijk kleurbadje genomen, heel spannend altijd, want eigenlijk gebruikte ik een overgebleven verfrestje van de vorige keer.
Ongelooflijk vind ik het altijd, dat je witte wol in gekleurd water dompelt, en uiteindelijk uit helder water haalt, prachtig gekleurd. Ik heb nog veel te weinig ervaring om te weten wat het kleur resultaat zal zijn, dus dat is een verrassing. Erg tevreden met het licht turquoise resultaat. Ik brei me rot, omdat ik de omslagdoek eigenlijk in anderhalve week klaar moet hebben, want ik heb een bestemming in gedachten. Of ik hem geschikt genoeg vind voor wat ik in gedachten heb, zal blijken na voltooiïng. Voor mezelf ben ik niet moeilijk, als het maar lekker draagt, maar voor een ander moet het kloppen. Nu ik over de helft ben (nog geen foto), vind ik het een beetje saai worden in één kleur, dus ik heb wat gaatjes rijen gemaakt. En misschien moet er nog een randje in een andere kleur omheen, waarbij zandkleur me de enige neutrale optie lijkt. Tot nu toe heb ik veel dikker gesponnen, dus hoe zich dat verhoudt....En ik overweeg franje.
Wat me erg opvalt, dat toen ik begon met breien, de draad nog steeds ragfijn leek, maar nu wordt hij steeds voller, en zou ik de volgende keer voor een nóg dikkere pen kiezen! Mijn nek en schouders doen zeer van het intensieve werk, heb de rondbreinaald weer verruild voor m'n lange pennen, dat voelt lekkerder...
Vanmorgen zitten lezen in: Ordinary Women, Extraordinary Wisdom. Wat heerlijk, al die waarheid, al die oprechte woorden zonder verhaal. Het maakt me heel stil van binnen, want ik ken 'die plek' zo goed. En toch schiet ik steeds terug in de conditionering en de identificatie met vorm en lichaam. En zo is het nu. Ik hou van Satsang, het samenzijn in waarheid, en ik hou van de eenvoud van mantra's.
What a blessed life...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten