Vandaag, 7 x 7 = 49 dagen na Pasen, is het Pinksteren. Het begon hier met wolken, aangenaam zacht na de warmte van gisteren, daarna buien en fris, toen kwam het zonnetje weer aan een strak blauwe hemel, geweldig! Bezoekje gebracht aan de Pure Pinksterfair in Vaassen, erg leuk. Er is een soort middeleeuwse nederzetting, met mooie (moderne) canvas tenten, waar in klederdracht oude ambachten worden uitgevoerd. Er zat een dame met een grote spintol, een vacht en een mandje gesponnen wol. Het zag er niet heel eenvoudig uit, ik kreeg ondertussen, zeer geïnteresseerd als ik was, veel tekst en uitleg. Mijn handen jeukten om het zelf eens te proberen op die tol, ze moest er denk ik nog aan wennen, hield het stapeltje wol wat te krampachtig vast.
Mijn begintijd van spinnen, ligt lang achter me. Je vergeet dat ongeveer. Tot je een ander ziet spinnen, bijvoorbeeld iemand die net begint, en je je weer realiseert hoe lastig het onder de knie te krijgen is. Omdat het enorm gecoördineerd werk is, waar het hele lijf bij betrokken is. Een of twee voeten trappen het wiel rustig aan, de handen moeten samen de wol losjes vasthouden en nét voldoende uittrekken om in te laten draaien, maar je moet ook de twist (draaiing) tegenhouden vóór die in je stapeltje wol terecht komt, anders loopt alles vast. Met een tol is het nog lastiger, en tussendoor moet je steeds de draad om de tol draaien.
Als het je ding is, word je er toch érg blij van, van dit samenspel van handelingen, die langzaam maar gestaag een spoel vol draad tot stand brengen. En dan ben je nog lang niet bij het eindresultaat.
Gisteravond heb ik elke WoolLove een eigen mapje gegeven op de computer, en ik ben begonnen daar alle foto's die ik ervan heb op te plaatsen, van vacht en spinsel tot geshowd eindproduct. Wat een klus, er kwam geen eind aan, scheel werd ik ervan. Gelukkig kan ik dan mezelf een halt toeroepen, want ik doe elke avond een half uurtje een Reiki-afstandsbehandeling bij iemand, soort van 'saved by the bell'.
Op de Pinksterfair stond 'mijn' alpacadame met flesgevoede volwassen alpacahengsten Roxy en Ranger, en de kleine witte Belle, het enige overgebleven veulentje. Als je een tijdje naar die beestjes kijkt, achter hun omheining, word je helemaal rustig. Soms komen ze met hun grote, langbewimperde ogen en hun superzachte neusje even aan je snuffelen. Ach, wat een liefde! Iedereen zegt er iets over en wil er iets van, ik geniet alleen maar van ze. Van hun soortgenootjes waren nog wat zakken vol heerlijkheden neergezet, ik heb me toch niet kunnen beheersen, en nog twee veulenvachten gekocht. In schitterende kleurschakeringen, van wit tot room en zachtbeige in één vacht. Aaaah, en dan snel naar huis en in de flink neerkletterende regen onder het afdakje buiten snel een heerlijk kopje koffie wegwerken, om weer snel terug te kunnen naar die zachte pracht.
Inmiddels was het droog, en konden ze lekker op tafel worden uitgestald. Rest van de middag besteed aan uittrekken van strootjes, verwijderen van dubbele scheerstukjes en spinnen! En nog even in het opblaasbadje gedoken, daar knapt een mens van op, dat stille, ijskoude water op het verhitte lijf.
Morgen waarschijnlijk weer een dag mooi weer, wat wonen we toch in een heerlijk land!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten