Van de week vonden we een pakket veren en een snavel op de oprit. Nu was het al de week van de dode vogels, onze blinde kip liep de vijver in op een onbewaakt moment, en verdronk. Toen ik haar miste, vond en in hoop op redding de vijver in sprong, was het al te laat. De volgende dag vond ik een prachtige vadervink die zich had vastgevlogen in de kippenren. En er vloog een jonge merel in volle vaart tegen ons enige grote (en ja, met vogels bestickerde) raam. Onervarenheid werd haar einde.
En nu deze veren. Ik wist het meteen. Onze uil. Sinds we hier wonen bewaakt zij ons. De hoge holle beuk, waar zij al jaren haar nest maakt, is ter hare ere maar half afgezaagd. De boom was ziek, maar de uil vond het een prima verblijfplaats. Elke dag zagen we haar vanuit het slaapkamerraam, onze bosuil. En nu niet meer. Ik heb de penveren bewaard, en ik droog haar snavel. Luguber ja, maar ook onderdeel van het leven en de sjamanentraditie. De harde veren en snavel en klauwen van een roofvogel bevatten een bijzondere kracht. Dus die worden verwerkt in een sieraad.
De uilenjongen schreeuwen 's avonds, en ik hoop maar dat vaderuilen ook voederen. Ze zijn allang uitgevlogen, maar hun specifieke roep doorklieft de avondstilte.
Ik zal haar missen, onze uil, en hoop dat één van de jongen de uilenplaats gaat bewonen, zodat het eerste wat ik weer zie als ik mijn ogen 's ochtends open, deze schitterende wijze vogel is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten