plukjes trekken

Geen betere manier om stress te lijf te gaan, dan plukjes trekken. Klinkt vreselijk, maar het is heel simpel: men neme een kussensloop vol alpacavacht, en je selecteert een 'stapeltje', wat je aan de punten vastpakt en uit de vacht trekt. Heel meditatief. Als ik begin kan ik amper stoppen. De stapeltjes verdwijnen in schoenendozen om op een gewenst moment gekamd te worden, liefst buiten. Toen ik net begon met wol kopen, kende ik alleen schapenwol. Dus daar kocht ik hele vachten van. Heerlijk vettig en geurend naar schaap. De dames die mijn Rose aan huis kwamen afleveren, griezelden van het feit dat ik niet met schone lontwol werkte. Ja, nadeel is wel dat je onderdelen van het spinnewiel sneller slijten, maar het ontdekken van zo'n vacht, altijd weer uniek, heerlijk! Door schade en schande leerde ik, dat je niet alle wol kunt gebruiken, en aangezien mijn tijd beperkt is, houd ik me nu uitsluitend bezig met de neusjes van de zalm van een vacht.

Uit mijn eerste alpacavacht trok ik lukraak plukken wol, FOUT! Hij moet zoveel mogelijk intact blijven, zodat de de segmentjes afgeschoren wol met de kontjes nog aan elkaar kunt 'plukken'. Het plukken van één vacht duurt uren, echt Zen. Mijn man kijkt soms hoofdschuddend naar deze inefficiënte handelingen. Hij had er allang een apparaat voor bedacht als het zijn hobby was. Maar het gaat om het 'doen'. Alle handelingen met de wol tot een uiteindelijk resultaat zijn leuk. Tegen die tijd is er ook een ware relatie opgebouwd. Niemand, behalve iemand met dezelfde ervaring, kan voelen hoe waardevol zo'n werkstuk is. Het lijkt een eenvoudige sjaal, maar hoe vaak die draad al door je vingers is gegaan, het is een waar kunstwerk, ontstaan uit en gevuld met liefde! Het zijn echt stukjes van mijzelf, ze zijn bezield. Sommige sjaals wonen nu bij iemand anders, bij familie of geliefden. Maar je kunt alleen verbonden worden met wat ik maak, als je kunt voelen hoeveel liefde erin zit. Anders is het zinloos, dan moet je gewoon iets kopen wat je ogen mooi vinden.