wattenbolletjes

Oh, ik vind de achtergrond van mijn blog zo mooi, fijn om ernaar te kijken. En nu al leuke reacties, dat zal wel dank zij facebook zijn! Ik begin mijn verhaal over het ontstaan van mijn passie voor wol. Het is begonnen toen ik rond de 7 jaar was, en veelvuldig bij mijn lieve opi en omi logeerde in Winterswijk. Daar was alles pais en vree, duidelijke dagelijkse routine, rolverdeling en rust en aandacht. Het overzichtelijke huis met de stijfgesteven lakens en de warme kruik aan m'n voeten, de ouderwetse radio die het journaal ieder uur liet horen, overstemd door de bellen van de klok, opi die in alle rust de elektrische 'rasierder' over z'n kin draaide in z'n witte hemd voor de radio. Gordijnen nog dicht, omi klingelde in de keuken met de vaat, en ik in de bank genesteld met m'n knutselspullen. Want knutselen, stil met m'n handen bezig zijn, dat was mijn ding. Omi was Oostenrijkse, dat leverde leuke woorden op. Ook veel Duitse TV en Schlagers....Zo sloop de talenkennis er ook al vroeg in.

Met omi ging ik naar de Hema, een hemels uitje, want daar kocht zij voor mij pastelkleurige wattenbolletjes.
In eerste instantie geen idee wat ik daarmee moest, maar ik werd er onstuitbaar naartoe getrokken. Weer thuis op de bank met een frisje terwijl de grootouders hun traditionele koffiemoment hadden, voelde, rook en keek ik naar die bolletjes van eindeloze mogelijkheden. Zó waren ze al fantastisch, die gekleurde wolkjes, maar dat zachte, dat pluizige, ik werd er week van....en als vanzelf trokken mijn vingers zacht plukjes uit de bol en draaiden en draaiden....het werd een draad! Wauw, met draden, wat kun je daar allemaal niet van maken, dus werden er veel draden gemaakt. Nu weet ik, dat ik ze 'stijver' had moeten indraaien (meer twist in vakjargon), maar toen berustte ik in het feit, dat deze draden stuk gingen, en dat vlechten snel braken. Gelukkig had ik nog een 'kampop' die ik naar hartelust kon vlechten, en m'n eigen haar waar ik graag aan draaide. Mét m'n onafscheidelijke duim...

Mijn passie werd gericht op andere knutselzaken. De wol wachtte tot ik 39 jaar werd. In het jaar van de grote RELATIECRISIS (daar tuimel ik om de 10 jaar in, zo leuk), ontvlamde zij in volle hevigheid. Een vriendin had het over spinnen met een wc-rolletje. Dat moest ik onderzoeken. Tijdens het eerste interne weekend relatietherapie (Diamond life, a life saver), zat ik in het sobere slaapkamertje een momentje voor mezelf te zoeken met wat meegebrachte schapenwol en een (van thuis meegebracht, je weet maar nooit) wc-rolletje. Lekkere afleiding, want heel simpel was het niet. Toen ik er steeds blijer van werd, had ik een vette blaar op m'n duim, waar je het rolletje steeds omheen draait. Plakband erop, want, als ik eenmaal ergens in duik....!

Weer thuis via marktplaats mijn eerste Louet spinnewiel op de kop getikt, en toen ging het snel. Spinlessen genomen, want ik wilde alle ins- en outs leren. Het is een allesverterend, verslavend vuur gebleven, onbegrijpelijk voor mijn gezinsleden. Alle soorten vezels van dieren en planten passeerden de revue en mijn handen. Ik moest mijn passie beperken tot spinnen en breien, want je tijd kun je maar één keer gebruiken.
Voor mijn 40e verjaardag kreeg ik van mijn vader een groots kado: een 'The Rose' spinnewiel van Majacraft uit Nieuw-Zeeland. En ja, wat je van ver haalt is lekker, wát een genot om hierop te spinnen! De kenners zullen het beamen, nog heel af en toe grijp ik terug naar mijn 'oude fiets', maar de meeste daarvoor beschikbare tijd breng ik door op mijn dubbeltrapper Rose, de beste investering ooit, na m'n relatie, m'n kinderen en m'n AGA natuurlijk! Druppels op de vijver, koud buiten en de hoogste tijd om de hond uit te laten...