Tot tranen toe geroerd door de documentaire 'Het dansend hart' van Niek Zervaas, een inmiddels overleden, gehandicapte jongen, die ondanks zijn beperkte lichaam, ongekende levensmogelijkheden en wijsheden overbrengt. Respect voor deze weg, en wat schemert er ongelooflijk veel liefde door in alles wat de documentaire laat zien. Ik hou van die eenvoud van die liefde, van het essentiële, de basis van alles. Zo hou ik ook van simpele dingen met wolletjes, geen ingewikkelde breisels, want dan moet ik mijn hoofd weer aan het werk zetten, en dat draait vaak al overuren. Maar het genieten van de eenvoud van een steeds herhaald lusje om een houten pen, dat weer grijpt in een ander lusje, zoals ieder haartje van wol grijpt in een ander haartje om een draad te vormen tijdens het spinnen. Dus een beestje, vacht eraf, haartjes vormen een draad, draden vormen lussen en lussen vormen iets simpels waar je blij en warm van wordt! En dan heb ik het nog niet over het fantastische kleurenscala dat met basis pigmenten in wol kan worden aangebracht, dan voel ik me echt een beetje God! Dus ik doe poeder in een pan met wol, en er komt een schitterend gekleurd garen uit....een wonder!
Een wonder is het ook, hoe mensen elkaar kunnen ontmoeten in de dans. En dan bedoel ik vooral Biodanza. In de jaren dat ik dans, heeft het proces van de ontmoeting met mezelf en de ander steeds meer diepte gekregen. Het gaat niet om de pasjes, niet om de kleding, niet om de verhalen die je mond vertelt, om wat je bereikt hebt in het leven, het gaat om de ontmoeting in liefde. Daarin is alles. De diepe zielsontmoetingen via de ogen, de sensaties van het lichaam via affectie, het toestaan van het lichaam om beweging te zijn op muziek. De tijd verdwijnt, de oordelen verdwijnen, het individuele verdwijnt. Er is samenzijn, of alleen zijn, hoe je het ook wilt noemen, in liefde. Wat heerlijk dat iemand dat ooit heeft bedacht, ik was het niet, maar ik geniet er volop van.
Diepe realisaties en verankeringen vinden plaats in mij, terwijl de wol door mijn vingers glijdt. Eeuwenlang gleden vezels door vrouwenhanden, zodat er koesterende kledingstukken gemaakt konden worden. Natuurlijk zijn er ook mannen die handwerken, maar voor mij is het een heel vrouwelijke verbinding, het stemt mij heel gelukkig, te weten dat er op dit moment veel vrouwenhanden dezelfde bewegingen maken, en dat we ons daarmee verbinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten