UGLIES en vorm

Toen ik helemaal in de beginwolfase was, joeg het idee van sokken of sloffen breien mij grote angst aan. Toch leken die dingen mij erg praktisch. Dus ik heb heel wat ondernomen om de norm te ontwijken, het lukt best van een patroon hoor, als ik mijn aandacht er steeds bij hou: ogen op het werk, ogen op het blad, waar was ik ook alweer...Soms heb ik een klein beetje wol, dan brei ik daar een lapje van, lekker simpel. Dan neem ik mijn zelfgemaakte dikke houten naald en begin maar ergens te steken, tot het op een slofje begint te lijken. Zéér charmante exemplaren zijn het vaak, mijn UGLIES, en omdat ze snel slijten, prik ik er met een viltnaald laagjes wol in vast, zodat het dik en warm is. Met vloeibaar rubber smeerde ik er zooltjes onder, maar de stank heeft mij doen overgaan op het knippen en naaien van leren zooltjes, die ik onder de slofjes naai.
Alle gereedschappen die ik gebruik, probeer ik ook zelf te maken om er een beter begrip van te krijgen. Dus van een beukenhouten lollystokje vijl en kerf ik een naald, van een ijslollystokje een haaknaald, en van drumstokjes, takken en dergelijke maak ik breinaalden. Zo leuk om het helemaal uit mij te laten komen. In de zomer zit graag buiten hout te snijden en te bewerken, wat een geweldig materiaal. De boom geeft het mij, en ik kan er van alles van maken! Het leukste stadium vind ik het 'alles is mogelijk'-stadium. Daarom hou ik ook erg van lappen breien die geen vaste eindvorm hebben. Een lap kan een deken zijn, een sjaal of een poncho (als je er een paar leren veters door rijgt) of een kol of een vestje. Geen vaste vorm, maar een uitnodiging tot verschillende mogelijkheden. Dus of er ooit nog een tijdperk komt waarin ik ingewikkelde truien ga breien, ik betwijfel het. Op zich is het al jammer dat er van de oneindige mogelijkheden van een vacht een draad komt, dan ligt de eerste vorm al vast. Maar ja, zonder vorm waren wij ook altijd nog oneindig bewustzijn geweest, en dan geeft dit het ego toch veel meer mogelijkheden! Vormen die vormen maken....